Ah Petra taş şehir Uçurumlarda kurulan kasr hayat Sen ki yalnızlığından yıkılır Hayallerle kurulurdun Petra Boynunda zehirli fermenlerla dolaşan Kölelerin ve asillerin Çöl tacı Şimdi doğuda hüznün kimin hüznü Şimdi doğuda ölümün kimin ölümü

Çocuk Ana yüreğindeki uçurumun çiçeği Yatıştırıcı ilacı endişelerimizin Korkulardan kaçarken Korkudan öldüğümüz cinnetimiz Hayatın basit Ölümün anlamsızlığını söyleyen bilgemiz

Sözü unutulmuş türküde Mi Susmuştuk? Sesin de mi uzaktı? En güzel geceyi saklarken Sana, ah uyutmuşum Kadim aşkı! Hani uzun yolun Şiiri şair? Kötü şaraba Mayalandı beklemek...

Yaşam adı konulmadık Acılarla Kimileyin tadımlık sevinçlerle Yüklü günleri taşır kucağında. Döşüne sokulup ülkenin Mırıltıları hazdan deli Bir Van kedisi oluverirsin düşünde Ve sular yürür Getirdiği candır, Götürdüğü can. Güzeller yiter sensiz Nisan yağmurları tanıktır; Temmuz ateşi tanıktır. Arda kalan ince bir sızıdır, Yüreğine akan

Söyle bilici söyle Çağın azaplarından hangi Hakikat kurtarabilir ömrü

Klasik şiire tanrının dili derlerdi, romantiklerse yüreğin dili. Tanrı da yürek de yerinde duruyor ama artık yaşamımızın birçok alanında olduğu gibi şiiri açıklarken kullandığımız tanımlar da değişmişti. Şiir; şimdi yaşamın dili idi ve gerçek (belki de hayat) şiir sayesinde açıklanabiliyordu. Sanki sessiz bir dünya vardı ve insan hayatla alışverişini şiir aracılığıyla sürdürüyordu. Belki pek söylenmiyordu ama şiir artık insanlığın kendisini sınadığı yüzleşme biçimlerinden biri haline gelmişti. Metin Güve

Bu kitaptaki şiirler, örneğin ülkeyi kurtarmaya filan, katiyen soyunmuyor. Kavga filan da etmiyor. Alışılmış büyük sözler mi... Hiçbirini söylemiyor. Ama bir başka büyük şeyi mükemmelen beceriyor: İçimize bakarken, dışımızı da görebiliyor. Ya da tam tersi: Dışımıza bakarken, aman, içimiz de menzil dahilindedir diyor. Hayli özlediğim bir sözcüğü kullanarak söylemem gerekirse, içimiz ile dışımız arasında müthiş 'diyalektik' bir ilişki var bu şiirlerde. Küçük küçük, ama belki de bu nedenle epey büyük bir samim

Kopmasın ruhunda fırtınalar, Ve yenik düşmesin yüreğin çıldırtan heyecanlara. Esintiler sunsun her geceye ilk gecesinden, Gülümseyerek umutla, umut penceresinden . Bak, bir başka lezzeti sevginin lehçesinden, Ve madem rest çektin çağ dışı yasaklara, Bırak susuz kalmasın çiçeklerin gizemli bahçesinde. Silerken yazgını ellerinle yaprak yaprak. Ben anadan üryan, Sen, sevişmeye hazır çırılçıplak

Kuş cama inanmaz. (John Berger) Bu cümlenin hakikatini ve mecazını dilimizin ucunda tutup, kuşlara inanan şaire, şiire inanan kuşlara yolumuzu düşürelim.Hal böyle olunca da başlamak için ilk sözcük; kuş olsun. Kuş kondurulan şiirlerden el alarak bir şiir kitabına bu kadar kuş ve anlam kondurmak marifet ve iltifata tabi... Hele de yerçekimine ve gökçekimine tabi kuşyemi gibi yalnız kuşlar, birbirlerine yerde ve gökte yer açarken eksilmiyorsa...(Melih Cevdet Anday'ın Kuşlar üçüncü zamanda ortaya çıktı/ Aşk t

... düştüğümüz bok çukurları derin ölü balıklar var yüzeyinde yüzlerinde bir gülümseme en mutlu balığı çiz hiişşşt sessiz ol en sakin balık uçmakta...

Biraz yağmuru olmalı insanın Bir avuç gökyüzü Bir salkım denizi Hüznü olmalı yüreğimde Gözlerinde bir parça tebessüm Kavgası olmalı barikatlar ortasında Yasadışı sevişmeleri Ve bir sevdiği olmalı insanın Dudağında yitip Teninde kendini bulduğu...