Ben seyrederim üzüntüyle olan biteni. Yoksul göçmen ailelerin çocuklarıdır karanlık sokakta kaybolan. Yüreğimden bir el çıksın isterim, çekip kurtarsın o çocukları. Yüreğimden bir el çıksın isterim, mendil olup silsin anne babaların gözyaşlarını. Yüreğimden bir el çıksın isterim, ışık olup aydınlatsın tüm karanlık sokakları.

Her birinin içinden bir sonraki öykünün kahramanının çıktığı ardışık sıra on öykü, yıllar sonra ilk öyküdeki kahramanların da yer aldığı bir öyküyle bitiyor. Kimin hikâyesinde bir yerimiz olduğunu çoğunlukla fark bile etmeden geçen ömürlerimizde, kendi hayatlarımızın kahramanı olmaya çabalarken; kahramanların sıradanlaştığı, sıradanların kahramanlaştığı bir kitap... Gözucu Öyküleri, söz ucu öyküleri olarak da okunabilir. Sözün ucuna konan öyküler ve/veya, sözün ucundan uçan öyküler... Kutsallaşmış sözcükler

Sevsen Aslantepe ikinci öykü kitabında bizim çevremize özgü, değişir gibi görünse de özünde hep aynı kalan kadın-erkek ilişkilerine derinlemesine eğiliyor; kırılan koyu yen içinden çekip çıkarıyor! Bu tema altında odaklandığı konular arasında: - Erkeğin vefasızlığı yanında kadının sadakati, - İki cins arasında yaş farkı sorunları, - Yıllar sonra tesadüfen karşılaşan sevgililer, - Gençlerin eski evliliklere bakış açısı, - Karar verme noktasında oluşan beklenmedik engeller, gibi çoğumuza tanıdık gelen olaylar

İskemlenin arkalığındaki ceketin nerde? Sehpadaki romanın? Peki ya kapının yanındaki terliklerin? Kim kurcalıyor evi. Bıkıp usanmadan. Parlattığın fayansları yine kirletmişler. Koltuğun yüzünü eskitmişler. Çerçevedeki fotoğrafları sarartmışlar. Bardakların yeri değişmiş yine. En sondaki başa geçmiş. Ortadaki aynı yerde. Altındaki gazetenin haberi yenilenmiş. Kâğıt sararmış. Adam karısını... Kim yapıyor bu şakayı. Bardakların altına gazete sermezdin sen. Masamın tozunu alırken. Yemek yaparken sen. Çayı uzatı

Sonra, artık ayın minesinin iyice solduğu ve günün belli belirsiz aydınlandığı anda son değişimi dehşetle izledim: İğrenç yaratık başını gökyüzüne kaldırdı ve uğultusunun ormanlarla kaplı tepelerin ardına dek gidip yeşilbaşlı ördekleri ürküttüğüne emin olduğum çığlığımsı bir kahkaha attı, insan sesinin son tınısında... Ardından iki ayağı üzerinde duramayacak denli hantallaşan bedenini toprağa bıraktı. Değişen ağız yapısını ve uzun, görkemli burnunu seçebildim. Gözleri, derin ormanlar için özgürlük ateşiyle

Nasıl da ustalıkla gizlemiş kendisini bunca yıl? İnsan bu kadar güzel öyküler yazar da bakılsın, okunsun, beğenilsin istemez mi? İstememiş. Yazmakla yetinmiş Mehmet Mez. Kurmuş, işlemiş, sabırla biriktirmiş. Şimdiye kadar... Elinizdeki bir ilk kitap. Mehmet Mez'in ilk öykü kitabı. Ama ilk olduğuna inanamayacaksınız. Ustalıklı bir anlatım, tam dozunda bir mizah, ayrıntıcı bir gözlem, görsellik kazandıran benzetmeler, yerel sözcüklerin sarmalayıcı esintisi, yüksek bir düş gücü... Ayvalık ve İzmir'den çıkmış

Ada dışına çıkmak, başka topraklarda yaşamak yanılmayı da göze alabilmek demektir aslında. Yanıldığımızı bize öğreten şey aslında herkesin sevilmez olduğudur. Bu bir yanılsamadır. Dünyanın ortasında; kanadı mavi martıların çırpınışlarını, çocuk kalbimizi, masumiyetimizi gözlerimizde saklamaya çalışıyoruzdur. Belki de adalı olmak budur sadece. Basit, sade ve naif yaşamak... Koca dünyanın, kalabalıkların arasında her şeye karşın var olabilmek. Uzak, yalnız başına. Ada olabilmek...

İçindekiler; Kadınların Öyküleri: Yeter Varoş Kızı Munzur Hayat...! Sarı Gelin Zilfan Çerkes Gelini Danef Selanik Selanik Rüzgarlı Kız

Kasabaya giderek aracı beklemek için bir bank bulup oturdum. Önümdeki bir su öbeğinde iki serçe zıplayıp duruyordu. Biri diğerini öbekten su içerken izledi. Suyu içen yanıma sekerek yaklaştı. Aramızda kaldırım vardı. Onun üzerinden de atlayıp bana doğru iki kez sıçradı. Kafasını kaldırıp bana baktı. Bana bakanın tüyleri diğerine göre daha açık renk ve bedeni daha ufaktı, dişi olduğunu düşündüm. Bu arada diğeri suya bir süre baktı ve ardından benim tarafımdakine doğru üç kez zıplayıp tekrar öbeğin yanına doğ

Şu içinde yaşadığımız toplumdaki; kurnazlıkları, fedakârlıkları, belalı kişileri,duygululukları, insafsızlıkları, tuzakçılıkları, ulu kentlerdeki dört başı mamur puştlukları, virane mekânlardaki hazinlikleri sadece bizler değil; 73 yıldır dünyamıza gönül gözüyle bakan Celil Urhan da görmüş... Bu gördüklerini de; öyküleştirerek satır satır önümüze koyunca karşımıza Kara Kan Düştü kitabı çıkıveriyor. Kara Kan Düştü'de Celil Urhan bize ayrıca; Tıknaz Ali'yi, Belalı Seydo'yu, Kalaycı Sadi'yi,