Soför bölümünde Ulas, hemen yaninda Mahir oturuyordu. Arka koltukta Ise ortada ben, sol tarafimda Hüseyin, sag tarafimda da Hüdai vardi. Arabayla hizla giderken yolun karsi tarafinda yardim isteyen insanlar görmüstük. Yaralanmis ve kan içinde yatan insanlar. Ulas düsünmeden frenlere asildi, insanlara yardim için ilk firlayan Hüseyin ve arkasindan Mahir oldu. Ne var ki karsi yola geçerken hizla geçen arabalarin altinda kaldiklarinda yapacak fazla bir sey kalmamisti. Hüseyin ölmüs, Mahir yaralanmisti. Hemen hemen ayni anda Ulas'a da baska bir araba çarpmis, o da orada can vermisti. Mahir yarali haliyle ona yetismis, Hüdai ile birlikte tam karsiya geçecekken ara bosluga düsüp ölmüslerdi. Bütün bunlar göz açip kapayincaya kadar olup bitmis ve ben yolun ortasinda kalakalmistim. Geçmiste hayatimizi hiçe saymamiz, yukarida çarpici biçimde sundugum fantastik benzetmede oldugu gibi sirf insani nedenlerle ve kendimizi düsünmeksizin ortaya koydugumuz delice cesaret, sonsuz güven ve baglilik duygusuyla birlikte yasanmistir. Iste ülkeyi yönetenler sadece hakli olmamiza degil, ayni zamanda bunu ortaya koymamizdaki samimiyetimize de düsmandilar. Bu açidan viyadük üzerinde hayatini kaybeden bayanla bizim yasadiklarimizin ortak noktasi aynidir. insan olabilmek....

Okuyucu Yorumları